| ROGATIO
FLAVIA AGRARIA ( 60 BC ) |
| Appianus, Bell. Civ., II, 9 ( Firmin-Didot, Paris, 1840 ). |
|
Ἐν
δὲ τούτῳ Πομπήιος, ἐκ τῶν Μιθριδατείων ἔργων ἐπὶ μέγα δόξης καὶ δυνάμεως
ἐλθών, ἠξίου πολλά, ὅσα βασιλεῦσι καὶ δυνάσταις καὶ πόλεσιν ἐδεδώκει,
τὴν βουλὴν βεβαιῶσαι. Φθόνῳ δ' αὐτῶν οἱ πολλοὶ καὶ μάλιστα Λεύκολλος,
ὁ πρὸ τοῦ Πομπηίου στρατεύσας ἐπὶ τὸν Μιθριδάτην, ὡς ἀσθενέστατον αὐτὸν
ἀπολιπὼν τῷ Πομπηίῳ, διεκώλυεν, ἴδιον ἔργον ἀποφαίνων τὸ Μιθριδάτειον.
Καὶ Λευκόλλῳ συνελάμβανε Κράσσος. Ἀγανακτῶν οὖν ὁ Πομπήιος προσεταιρίζεται
Καίσαρα, συμπράξειν ἐς τὴν ὑπατείαν ἐπομόσας· ὁ δ' εὐθὺς αὐτῷ Κράσσον
διήλλασσε. Καὶ τρεῖς οἵδε τὸ μέγιστον ἐπὶ πᾶσι κράτος ἔχοντες τὰς χρείας
ἀλλήλοις συνηράνιζον. Καί τις αὐτῶν τήνδε τὴν συμφροσύνην συγγραφεύς,
Οὐάρρων, ἑνὶ βιβλίῳ περιλαβὼν ἐπέγραψε Τρικάρανον. Ὑφορωμένη δ' αὐτοὺς
ἡ βουλὴ Λεύκιον Βύβλον ἐς ἐναντίωσιν τοῦ Καίσαρος ἐχειροτόνησεν αὐτῷ
συνάρχειν· |
|
Cicero, Att., I ( Nisard, Paris, 1841 ). |
|
18. (6) ... Agraria autem promulgata
est a Flauio sane leuis eadem fere, quae fuit Plotia. ...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19. (2) Agraria lex a Flauio tribuno pl. uehementer agitabatur auctore Pompeio ; quae nihil populare habebat praeter auctorem. Ex hac ego lege secunda contionis uoluntate omnia illa tollebam, quae ad priuatorum incommodum pertinebant, liberabam agrum eum, qui P. Mucio, L. Calpurnio consulibus publicus fuisset, Sullanorum hominum possessiones confirmabam, Volaterranos et Arretinos, quorum agrum Sulla publicarat neque diuiserat, in sua possessione retinebam ; unam rationem non reiciebam, ut ager hac aduenticia pecunia emeretur, quae ex nouis uectigalibus per quinquennium reciperetur. Huic toti rationi agrariae senatus aduersabatur suspicans Pompeio nouam quandam potentiam quaeri ; Pompeius uero ad uoluntatem perferendae legis incubuerat. Ego autem magna cum agrariorum gratia confirmabam omnium priuatorum possessiones ; is enim est noster exercitus, hominum, ut tute scis, locupletium ; populo autem et Pompeio (nam id quoque uolebam) satis faciebam emptione, qua constituta diligenter et sentinam urbis exhauriri et Italiae solitudinem frequentari posse arbitrabar. |
| Dion Cassius, XXXVII, 50 ( Gros, Paris, 1845-70 ). |
|
καὶ
αὐτῷ καὶ ὁ Κάτων ὅ τε Μέτελλος οἵ τε ἄλλοι οἱ τὰ αὐτά σφισι βουλόμενοι
ἰσχυρῶς συνεμάχουν. τοῦ γοῦν δημάρχου τοῦ τὴν γῆν τοῖς τῷ Πομπηίῳ συνεξητασμένοις
κατανεῖμαι ἐσηγουμένου προσγράψαντος τῇ γνώμῃ τὸ καὶ πᾶσι τοῖς πολίταις,
ὅπως τοῦτό τε αὐτὸ ῥᾷον ψηφίσωνται καὶ τὰ πραχθέντα αὐτῷ βεβαιώσωσι,
κλήρους τινὰς δοθῆναι, ἐπὶ πᾶν ὁ Μέτελλος ἀνθιστάμενος ἐπεξῆλθεν, ὥστε
καὶ ἐς τὸ οἴκημα ὑπ´ αὐτοῦ ἐμβληθῆναι καὶ τὴν γερουσίαν ἐνταῦθα ἀθροῖσαι
ἐθελῆσαι. ἐπεί τε ἐκεῖνος (Λούκιος δὲ δὴ Φλάουιος ὠνομάζετο) τό τε βάθρον
τὸ δημαρχικὸν ἐν αὐτῇ τῇ ἐσόδῳ αὐτοῦ ἔθηκε, καὶ ἐπ´ αὐτῷ καθεζόμενος
ἐμποδὼν ὥστε μηδένα ἐσιέναι ἐγίγνετο, τόν τε τοῖχον τοῦ δεσμωτηρίου
διακοπῆναι ἐκέλευσεν ὅπως δι´ αὐτοῦ ἡ βουλὴ ἐσέλθῃ, καὶ ὡς νυκτερεύσων
κατὰ χώραν παρεσκευάζετο. μαθὼν οὖν τοῦθ´ ὁ Πομπήιος, καὶ αἰσχυνθείς
τε ἅμα καὶ δείσας μὴ καὶ ὁ δῆμος ἀγανακτήσῃ, προσέταξε τῷ Φλαουίῳ ἀπαναστῆναι.
ἔλεγε μὲν γὰρ ὡς τοῦ Μετέλλου τοῦτ´ ἀξιώσαντος, οὐ μὴν ἐπιστεύετο· τὸ
γὰρ φρόνημα αὐτοῦ κατάδηλον πᾶσιν ἦν. ἀμέλει τῶν ἄλλων δημάρχων ἐξελέσθαι
αὐτὸν βουληθέντων οὐκ ἠθέλησεν. οὔκουν οὐδ´ αὖθις ἀπειλήσαντι τῷ Φλαουίῳ
μηδὲ ἐς τὸ ἔθνος ὃ ἐπεκεκλήρωτο ἐπιτρέψειν αὐτῷ, εἰ μὴ συγχωρήσειέν
οἱ διανομοθετῆσαι, ἐξελθεῖν, ὑπεῖξεν, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἄσμενος ἐν τῇ πόλει
κατέμεινεν. ὁ οὖν Πομπήιος ἐπειδὴ μηδὲν διά τε τὸν Μέτελλον καὶ διὰ
τοὺς ἄλλους διεπράξατο, ἔφη μὲν φθονεῖσθαί τε ὑπ´ αὐτῶν καὶ τῷ πλήθει
τοῦτο δηλώσειν, φοβηθεὶς δὲ μὴ καὶ ἐκείνου διαμαρτὼν μείζω αἰσχύνην
ὄφλῃ, κατέβαλε τὴν ἀξίωσιν. καὶ ὁ μὲν οὕτω γνοὺς ὅτι μηδὲν ὄντως ἴσχυεν,
ἀλλὰ τὸ μὲν ὄνομα καὶ τὸν φθόνον ἐφ´ οἷς ἠδυνήθη ποτὲ εἶχεν, ἔργῳ δὲ
οὐδὲν ἀπ´ αὐτῶν ἀπώνητο, μετεμέλετο ὅτι τά τε στρατόπεδα προαφῆκε καὶ
ἑαυτὸν τοῖς ἐχθροῖς ἐξέδωκε· |
| Velleius Paterculus, II, 40 ( Shipley, London, 1924 ). |
|
... Numquam tamen eminentia invidia carent.
Itaque et Lucullus et Metellus Creticus memor tamen acceptae iniuriae,
non iniuste querens (quippe ornamentum triumphi eius captivos duces
Pompeius subduxerat) et cum iis pars optimatium refragabatur, ne aut
promissa civitatibus a Pompeio aut bene meritis praemia ad arbitrium
eius persolverentur. |
| |
 |