| LEX
PETILLIA DE PECUNIA REGIS ANTIOCHI ( 187 BC ) |
|
Livius, XXXVIII, 54 ( Nisard, Paris, 1864 ). |
| Morte
Africani creuere inimicorum animi, quorum princeps fuit M. Porcius Cato,
qui uiuo quoque eo adlatrare magnitudinem eius solitus erat. Hoc auctore
existimantur Petillii et uiuo Africano rem ingressi et mortuo rogationem
promulgasse. Fuit autem rogatio talis : ‘ uelitis iubeatis,
Quirites, quae pecunia capta ablata coacta ab rege Antiocho est quique
sub imperio eius fuerunt, quod eius in publicum relatum non est, uti
de ea re Ser. Sulpicius praetor urbanus ad senatum referat, quem eam
rem uelit senatus quaerere de iis, qui praetores nunc sunt. ’
Huic rogationi primo Q. et L. Mummii intercedebant, senatum
quaerere de pecunia non relata in publicum, ita ut antea semper factum
esset, aequum censebant. Petillii nobilitatem et regnum in senatu Scipionum
accusabant. L. Furius Purpureo consularis, qui in decem legatis
in Asia fuerat, latius rogandum censebat, non quae ab Antiocho modo
pecuniae captae forent, sed quae ab aliis regibus gentibusque, Cn. Manlium
inimicum incessens. Et L. Scipio, quem magis pro se quam aduersus
legem dicturum apparebat, dissuasor processit. Is morte P. Africani
fratris, uiri omnium fortissimi clarissimique, eam exortam rogationem
est conquestus ; parum enim fuisse non laudari pro Rostris P. Africanum
post mortem, nisi etiam accusaretur ; et Carthaginienses exilio
Hannibalis contentos esse, populum Romanum ne morte quidem P. Scipionis
exsatiari, nisi et ipsius fama sepulti laceretur et frater insuper,
accessio inuidiae, mactetur. M. Cato suasit rogationem —
exstat oratio eius de pecunia regis Antiochi — et Mummios tribunos
auctoritate deterruit, ne aduersarentur rogationi. Remittentibus ergo
his intercessionem omnes tribus uti rogassent iusserunt. |
| |
 |