| LEX
IULIA DE PUBLICANIS ( 59 BC ) |
| Appianus, Bell. Civ., II, 13 ( Firmin-Didot, Paris, 1840 ). |
| ... Οἱ
δ' ἱππέες λεγόμενοι, τὴν μὲν ἀξίωσιν τοῦ δήμου καὶ τῆς βουλῆς ὄντες
ἐν μέσῳ, δυνατώτατοι δὲ ἐς ἅπαντα περιουσίας τε οὕνεκα καὶ μισθώσεως
τελῶν καὶ φόρων, οὓς ὑπὸ τῶν ἐθνῶν τελουμένους ἐξεμισθοῦντο, καὶ πλήθους
βεβαιοτάτων ἐς ταῦτα θεραπόντων, ἐκ πολλοῦ τὴν βουλὴν ᾖτουν ἄφεσίν τινα
μέρους τῶν φόρων αὑτοῖς γενέσθαι. Καὶ ἀποδιέτριβεν ἡ βουλή. Ὁ δὲ Καῖσαρ
ἐς οὐδὲν τότε τῆς βουλῆς δεόμενος, ἀλλὰ μόνῳ τῷ δήμῳ χρώμενος τὰ τρίτα
τῶν μισθώσεων αὐτοῖς παρῆκεν. Οἱ δέ, ὑπὲρ τὴν σφετέραν ἀξίωσιν ἀδοκήτου
τῆς χάριτος αὐτοῖς γενομένης, ἐξεθείαζον αὐτόν, καὶ στῖφος ἄλλο καρτερώτερον
τοῦ δήμου τόδε τῷ Καίσαρι προσγεγένητο δι' ἑνὸς πολιτεύματος. ... |
| Cicero, Planc., 14, 35 ( Nisard, Paris, 1840 ). |
| ... nam
quod primus sciuit legem de publicanis tum cum uir amplissimus consul
id illi ordini per populum dedit quod per senatum, si licuisset, dedisset,
si in eo crimen est quia suffragium tulit, quis non tulit publicanus ?
si quia primus sciuit, utrum id sortis esse uis, an eius qui illam legem
ferebat ? si sortis, nullum crimen est in casu ; si consulis,
<statuis> etiam hunc a summo uiro principem esse ordinis iudicatum. |
| Dion Cassius, XXXVIII, 7 ( Boissevain, Berlin, 1895-1901 ). |
| ... ὅ
τε οὖν νόμος οὕτως ἐκυρώθη, καὶ προσέτι καὶ ἡ τῶν Καμπανῶν γῆ τοῖς τρία
τε πλείω τε ἔτι τέκνα ἔχουσιν ἐδόθη. καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἄποικος τῶν Ῥωμαίων
ἡ Καπύη τότε πρῶτον ἐνομίσθη. τὸ μὲν οὖν πλῆθος ἐκ τούτων ὁ Καῖσαρ ἀνηρτήσατο,
τοὺς δ´ ἱππέας τὸ τριτημόριόν σφισι τῶν τελῶν ἃ ἐμεμίσθωντο ἀφείς· πᾶσαί
τε γὰρ αἱ τελωνίαι δι´ αὐτῶν ἐγίγνοντο, καὶ πολλάκις τῆς βουλῆς δεηθέντες
ὅπως ἐκδικίας τινὸς τύχωσιν οὐχ εὕροντο ἄλλων τε καὶ τοῦ Κάτωνος ἀντιπραξάντων. ... |
| Suetonius, Diu. Iul., 20 ( Ihm, Leipzig, 1908 ). |
| ... publicanos
remissionem petentis tertia mercedum parte releuauit ac, ne in locatione
nouorum uectigalium inmoderatius licerentur, propalam monuit. ... |
Valerius Maximus II, 10 ( Kempf, Leipzig, 1888 ). |
| 7. M. quoque
Porcium Catonem admiratio fortis ac sincerae uitae adeo uenerabilem
senatui fecit, ut, cum inuito C. Caesare consule aduersus publicanos
dicendo in curia diem traheret <et> ob id iussu eius a lictore
in carcerem duceretur, uniuersus senatus illum sequi non dubitaret.
quae res diuini animi perseuerantiam flexit. |
| |
 |