| ~ NOV.
XLVI ~ DE ECCLESIASTICARUM IMMOBILIUM RERUM ALIENATIONE ET SOLUTIONE. ( AD 537 ) |
( Based upon the Latin text of Schoell and Kroll's edition ). ~ Text submitted by Dr. Ingo Maier ~ |
| Imp. Iustinianus Aug. Iohanni pp. secundo. |
<Praefatio> Et
circa leges studium et alia omnia nobis ideo cotidie cum labore aguntur,
ut utilitatem nostris subiectis inveniamus, quod effusum quidem et inmensum
est removentes, quod autem optimum et metitum subrogantes. Et saepe
quoque ex studio propter priorem inmensitatem etiam ultra mensuram legem
constrinximus, ut quod primitus effluebat retinentes ita aequalitatem
de cetero introduceremus. Nuper igitur scripsimus legem sanctissimis
ecclesiis omnibus et monasteriis et reliquis venerabilibus domibus,
nullam eis esse rerum immobilium alienationis licentiam permittentem.
Videbamus enim causam effusam, et paulatim ad alios ecclesiasticas migrantes
possessiones, neque pretiis solutis dignis neque opere inevitabili inminente
alienatis, sed etiam contra positas iam leges decies milies circumventiones
factas. Quocirca primam perimentes viam omnibus similiter inaccessibilem
contra eas fecimus circumventionem. Sed hinc plerumque quidem sanctissimarum
ecclesiarum aliarumque venerabilium domuum utilitatem habuerunt possessiones
nullo has minuere praesumente, occurrit tamen aliquid etiam difficile:
debita enim aut longo tempore constituta aut etiam postea ex quadam
necessitate et maxime per fiscales occasiones eis accedentia ad alienationis
necessitatem sacras perduxerunt domos. Mobili enim non extante substantia
sufficienti periclitabantur in novissimam venire necessitatem harum
praesules, neque vendere potentes neque undo debita solverent valentes.
Sed pro talibus quidem debitis posse pro solutione creditoribus dare
possessiones ecclesiasticas, tamen cum competenti subtilitate et observatione
facienda solutione, iam saepe permisimus, sicut neque palam hoc nostra
prius perimimus lege. Si vero non privatus aliquis est creditor, sed
imminet fiscus et exiget debita, est autem inopia pecuniarum, accipere
vero immobilem possessionem inpossibile est fiscum, hic relaxare aliquid
subtilitatis legis competere iudicavimus, et si qua necessitas huiusmodi
fiat, etiam alienationem sinere perspeximus. |
| CAPUT I. |
Sancimus
igitur, si sanctarum aliquis ecclesiarum aut reliquarum colendarum domuum
fiscales debeat functiones et unde faciat horum redditionem non habeat,
convenire omnes in unum et qui ex clero sunt et deo amabilem episcopum
et eius civitatis insuper et metropoleos, et sacris propositis eloquiis
causam examinari, et si non apparuerit ullus quaestus citra alienationem
immobilis rei valens solvere fiscale debitum, tunc licentiam eis esse,
sententia tali procedente et decreto celebrato apud provinciae iudicem,
etiam possessiones immobiles contingere et eas alienare ad solutionem
debiti, ementibus quidem in fiscum solventibus et desuscepta inde percipientibus
et subeuntibus fiscale debitum et cautelam inde habentibus et nihil
metuentibus primitus positam legem ..... constitutis, et fiscalibus
desusceptis insinuatis inter monumenta gestorum, deponentibus his qui
fecerunt ea, ut et apud sanctissimas ecclesias salventur clara desuscepta,
eo quod et fiscalia soluta sint tributa et omnia secundum nostram gesta
sint legem: non potentibus aliquibus fingere fiscale debitum et ita
ad alienationes immobilium accedere. Ideo enim et decreti factionem
permisimus, ut et fiscale debitum testimonio pandatur et ex quantis
descendit temporibus et quoniam non pecuniis solutum est, sed in necessitatem
alienationis venit, ut veritas undique protestata sit, omnibus coram
sacris evangeliis agendis: scientibus et episcopis et clericis et aliis
omnibus, quia deus respiciet quae geruntur ab eis, et si quid egerint
per dolum aut lucrum aut machinationem, hoc in suis recipient animabus
viventes ac morientes. |
| CAPUT II. |
Si
vero privatus aliquis creditor fuerit, possit secundum pro soluto schema
accipere immobiles possessiones, hic quoque decreto faciendo et pro
mensura verorum debitorum assignandis eis possessionibus; si vero debitum
fiscale fuerit, potentibus eis ad alienationem immobilium accedere secundum
priorem observationem, ut nihil desit neque subtilitatis neque communis
utilitatis. |
| CAPUT III. |
His
autem universis sanctissimam maiorem ecclesiam felicis huius urbis et
eius confinia et orationum domos quarum ipsa curam suscepit omnibus
excepimus modis, quae iam de hoc sancita sunt a nobis in sua virtute
durantibus. Si autem et aliqua monasteria sub eadem sanctissima maiore
ecclesia sunt, nec ea sub praesentem facimus legem, forinsecus provinciis
eam constituentes solum, in quibus multa quaedam est inopia pecuniarum,
per quam sanctissimae ecclesiae solvere per pecunias debita non valuerint. |
<Epilogus>
Tua igitur celsitudo quae placuerunt nobis cognoscens secundum hoc procedere
super sacris rebus alienationes custodiat. Dat. XVIII. kal.Sept. CP. p. c. Belisarii v. c. anno secundo. |
| |