| ~ NOV.
CXLIV ~ DE SAMARITIS ( AD 572 ) |
( Based upon the Latin text of Schoell and Kroll's edition ). ~ Translated from the Greek ~ |
| Imperator Iustinus Diomedi praefecto sacro praetorio. |
Praefatio. Impiam
Samaritarum hacresin et omni ratione carentem eorum vesaniam saepenumero
tam piae memoriae parens noster quam nos ipsi operam dedimus ut ad meliora
perduceremus, eorumque animas a morbo quo detinentur liberaremus :
neque tamen in plerisque eorum id quod nobis studio fuit secundum veterem
usum perpeere valuimus. Nam nonunlli ex iis ad tantam vesaniam progressi
sunt, ut vel salutari baptismale impetrato denuo ad id malum unde discesserant
redirent et eadem cum Samaritis honorare et eodem furore agi comperirentur.
Itaque par esse nobis visum est veterem illam et a patre uostro adversus
eos prias latam legem renovare. |
| I. Ac
propterea sancimus, ut heredes non fiant ex testamentis vel sine his,
neu legata accipiant aut donationis modo res adquirant, sed ut ne ab
intestato quidem vocatos successores habeant Samaritas vel omnino haereticos,
aut eos qui simulent quidem se rectam Christianorum fidem amplecti,
re vera autem non ita sentiant neque huic consentanea faciant, neve
magis testamenta ipsi scribant aut legata relinquant aut donent, nisi
orthodoxi sint et fide et factis qui ea accepturi sunt. Nam si nemo
horum sit, ad sacratissimum aerarium bona eorum post mortem pertinere
iubemus. Itaque etiam quae olim iis a patre nostro praestita est sacra
forma legis vicem obtinens, quae iis concedit hereditatem adire et transmittere
et legatis honorari vel legata relinquere, in posterum cessabit, neque
prorsus ullam vim habebit. Cum enim humanitate eius legis se ipsi indignos
ostenderint qui Samaritarum vesania agitantur, non alium quam se ipsos
accusabunt, qui quidem et a clementia magni dei et servatoris nostri
Iesu Christi alienentur et liberalitatibus priventur olim ipsis ab imperio
nostro ideo concessis, ut ad meliorem mentem redeant, nec vero ut perpetuo
in perversa opinione sua perseverent. |
| II. Excipimus
autem a praesenti lege colonos qui Samaritarum partes sequuntur, non
ipsorum gratia, sed propter condiciones praediorum quae ab iis coluntur
et propter tributa et reditus qui inde fisco inferuntur, cum praesertim
ex rusticitate errent. His enim permittimus heredes et legatarios scribere
et ascendentes et descendentes suos et cognatos ex latere, quamvis Samaritarum
errore teneantur, ut tamen agros colant, cum uberior inde proventus
ad possessores praediorum et per eos ad fiscum deferatur. Sed etiam
sine testamentis praedicti alter ad alterius hereditatem venient propter
eandem causam : quandoquidem etsi nemo horum inveniatur, dominum
praedii, in quo colonus erat qui defunctus est, quae ab hoc relicta
sunt accipere volumus, et fisci locum eum obtinere, quippe qui etiam
publicis tributis pro illo satisfaciat. 1 Samaritam
autem militare plane non permittimus, sed ne ad civile quidem munus
accedere neque advocatum vel assessorem esse vel omnino inter disertissimos
rhetores referri vel adulescentes instituere. 2 Si
quos vero ex iis salutari baptismate impetrato ad priorem errorem redire
appareat, cum sabbata observent vel etiam alia aliqua agant quae coarguant
per simulationem eos sanctum baptisma accepisse, eos proscribi iubemus
et in perpetuum exilium mitti. Atque iisdem poenis etiam eos subicimus,
qui impium patrocinium contra rectam Christianorum fidem istis praestent.
3 Bene autem se habere videtur, ut non
protinus recipiantur cum ad immaculatum baptisma accurrant, sed cum
quadam observatione et institutione per sufficiens tempus facta. Dicimus
autem eos quidem qui bonam doctrinam omnino percipiant per duos annos
institui et scripturas quoad fieri potest discere, ac tum demum ad sanctum
redemptionis baptisma accedere, tanti temporis paenitentia veram redemptionem
lucratos. Qui autem admodum pueri sunt et doctrinam non intellegunt,
eos permittimus etiam sine hac observatione sancto baptismate dignari.
4 Nullus autem Samarita servum Christianum
habebit, sed simulatque is adquisitus fuerit, statim in libertatem rapiatur.
Quodsi servus in simili atque ipse perversa opinione sit, liceat ei
Christianorum fidem amplectenti statim etiam Romana libertate frui. |
| Epilogus. Quae
igitur nobis placuerunt et per praesentem legem declarantur tua gloria
locis consuetis proponens ut ad opus effectumque adducantur praecipiat. |
D.
XV. k. Iun. CP imp. dn. Iustini pp. Aug. anno VII. post cons. eiusdem
anno VI. |
| |