Imp.
Theodosius et Valentinianus AA. ad senatum. Si infanti,
id est minori septem annis, in potestate patris vel avi vel proavi constituto
vel constitutae hereditas sit derelicta vel ab intestato delata a matre
vel linea ex qua mater descendit vel aliis quibuscumque personis, licebit
parentibus eius sub quorum potestate est adire eius nomine hereditatem
vel bonorum possessionem petere. 1. Sed
si hoc parens neglexerit et in memorata aetate infans decesserit, tunc
parentem quidem superstitem omnia ex quacumque successione ad eundem
infantem devoluta iure patrio quasi iam infanti quaesita capere. 2. Parente
vero non subsistente, si quidem post eius obitum tutor infanti sit vel
datus fuerit, posse eum etiam adhuc infante pupillo constituto nomine
eius adire hereditatem sive vivo parente sive post mortem eius ad eum
devolutam vel bonorum possessionem petere et eo modo eidem infanti hereditatem
quaerere. 3. Sin vero vel non sit tutor
vel, cum sit, ea facere neglexerit, tunc eodem infante in ea aetate
defuncto omnes hereditates ad eum devolutas et non agnitas ita intellegi,
quasi ab initio non essent ad eum delatae, et eo modo ad illas personas
perveniant, quae vocabantur, si minime hereditas infanti fuisset delata.
Ea vero, quae de infante in potestate parentium constituto statuimus,
locum habebunt et si quacumque causa sui iuris idem infans inveniatur.
4. Sin autem septem annos aetatis pupillus
excesserit et priore parente mortuo in pupillari aetate fati munus impleverit,
ea obtinere praecipimus, quae veteribus legibus continentur, nulla dubietate
relicta, quin pupillus post impletos septem annos suae aetatis ipse
adire hereditatem vel possessionem bonorum petere consentiente parente,
si sub eius potestate sit, vel cum tutoris auctoritate, si sui iuris
sit, poterit vel, si non habeat tutorem, adire praetorem et eius decreto
hoc ius consequi. D. VIII id. Nov. Ravennae Theodosio XII
et Valentiniano II AA. conss. |