NOV.
XXXV
[Haenel XXXIIII ; brev. XII] DE EPISCOPALI IUDICIO ET DE DIVERSIS NEGOTIIS. (452 Apr. 15) |
( Based upon the Latin text of Mommsen and Meyer's edition, Berlin, 1905 ). ~ Text submitted by Dr. Ingo Maier ~ |
Imp.
Valentinianus a. Firmino praefecto praetorio et patricio. De episcopali
iudicio diversorum saepe causatio est: ne ulterius querella procedat,
necesse est praesenti lege sanciri. Itaque cum inter clericos iurgium
vertitur, et ipsis litigatoribus convenit, habeat episcopus licentiam
iudicandi, praeeunte tamen vinculo conpromissi. Quod et laicis, si consentiant,
auctoritas nostra permittit: aliter eos iudices esse non patimur, nisi
voluntas iurgantium interposita, sicut dictum est, condicione praecedat,
quoniam constat episcopos [et presbyteros] forum legibus non habere
nec de aliis causis secundum Arcadii et Honorii divalia constituta,
quae Theodosianum corpus ostendit, praeter religionem posse cognoscere.
Si ambo eiusdem officii litigatores nolint vel alteruter, agant publicis
legibus et iure communi: sin vero petitor laicus, seu in civili seu
in criminali causa, cuiuslibet loci clericum adversarium suum, si id
magis eligat, per auctoritatem legitimam in publico iudicio respondere
compellat. 1. Quam formam etiam circa
episcoporum personam observari oportere censemus, ut, si in huiusce
ordinis homines actionem pervasionis et atrocium iniuriarum dirigi necesse
fuerit, per procuratorem sollemniter ordinatum apud iudicem publicum
inter leges et iura confligant, iudicati exitu ad mandatores sine dubio
reversuro. Quod his religionis et sacerdotii veneratione permittimus.
Nam notum est procurationem in criminalibus negotiis non posse concedi.
Sed ut sit ulla discretio meritorum, episcopis [et presbyteris] tantum
id oportet inpendi; in reliquis negotiis criminalibus iuxta legum ordinem
per se iudicium subire cogantur. Si ab executore conventi parere detrectent,
servato iuris ordine sententia teneat contumaces. 2. In
clerico petitore consequens erit, ut secundum leges pulsati forum sequatur,
si, ut dictum est, adversarius suus ad episcopi [vel presbyteri] audientiam
non praestat adsensum: poena defensoribus negotii, qui in eodem extraordinario
iudicio adfuerint atque egerint, huiusmodi constituta, ut causidicum
officii amissio, iurisconsultum existimationis et interdictae civitatis
damna percellant. 3. Nullus originarius,
inquilinus, servus vel colonus ad clericale munus accedat neque monachis
et monasteriis adgregetur, ut vinculum debitae condicionis evadat, non
corporatus urbis Romae vel cuiuslibet urbis alterius, non curialis,
non exprimario, non aurarius, civis collegiatus sevir aut publicus servus.
4. Iubemus, ut clerici nihil prorsus
negotiationis exerceant. Si velint negotiari, sciant se iudicibus subditos
clericorum privilegio non muniri. 5. Defensores
ecclesiae de expressis urbium ministeriis non liceat ordinari: adquiescentes
huic officio rerum suarum amissio comitetur, quas curiae vel corpori
suo praecipimus adplicari. Si custodire haec et exsequi neglexerint
iudices conpetentes, facultatibus suis et status privilegiis exuantur,
primoribus officii capitali discrimine constituto, ipsis nihilominus
a tali officio repellendis, ut ab urbis suae conpetentibus obsequiis
non recedant. Hi autem, qui intra decennium transactum a die latae huius
legis diacones ordinati sunt, suffectos pro se dare debebunt; si non
habent, unde sibi hac ratione prospiciant, ipsi ad nexum proprium reducantur;
ceteris inferioris gradus ad conpetentia ministeria retrahendis, exceptis
episcopis atque presbyteris, servatis tamen, quae de patrimonio talium
personarum legum praecedentium statuta sanxerunt. 6. Originarii
sane vel servi, qui iugum natalium declinantes ad ecclesiasticum se
ordinem transtulerunt, exceptis episcopis ut dictum est, et presbyteris
ad dominorum iuraredeant, si non in eodem officio annum tricesimum conpleverunt:
ita ut huius condicionis diaconus domino pro se vicarium reddat, omni
pariter peculio restituto. Circa quem nihilominus, si copia vicarii
dandi non suppetat, quae de ministeriis urbium superius sunt statuta
serventur. 7. Universis clericis praeter
ecclesiasticos actus nihil omnino cum aliis causis decet esse commune
nec cum locis iuris publici, quae quasi destituta plerumque et non necessaria
elicitis supplicationibus velut ad usum quendam religionis evertunt:
poena XX librarum auri scriniorum proximis interposita, si aditus huic
supplicationi fuerit attributus. 8. Opportunum
duximus occasione legis ea de successione decernere, quae anterioribus
constitutis non sunt evidenter expressa. Itaque si vir sine liberis
uxore superstite moriatur, sponsalium, quae mulier accepit, obeuntis
patri matrive mediam restituat portionem, sibi residuam servatura. Si
desint personae, quas loquimur, ipsi universa proficiant pro pudore
percepta, quae non exstantibus tam caris religiosisque nominibus imminui
non oportet. 9. Similis erit de dote
condicio, quam dari praesentis oraculi decernit auctoritas, ut, si nullis
interpositis condicionibus viro fuerit contributa (quae lucrativa esse
potest), uxoriae mortis eventu patri matrive defunctae maritus acceptae
dotis mediam restituat quantitatem. Pars vero feminae tantum dare debebit,
quantum sponsalibus maritus intulerit, ut dantis et accipientis sit
aequa condicio, ne placita futuraque coniunctio uni lucrum, alteri faciat
detrimentum. 10. Muliere in matrimonio
intestata deficiente superstitibus filiis derelictis pater ususfructus
totius patrimonii habeat potestatem usque ad vicesimum filiorum aetatis
annum: post medietatem restituat filio filiaeve, sibi in diem vitae
suae medietate detenta. Si expleto filiorum vicesimo anno medietatem
portionis suae unicuique dare noluerit, suboli, quae medietatem ex bonis
maternis a patre non fuerit consecuta, (fructus eius medietatis) post
obitum patris a successoribus aestimatione habita iubemus exsolvi, ut,
quod in familia quis constitutus amisit, futura saltim conpenset aetate.
11. In ipsorum autem matrimoniorum reverentiae
et vinculum, ne passim et temere deserantur, antiquata novella lege,
quae solvi coniugia sola contraria voluntate permiserat, ea quae a divo
patre nostro Constantio decreta sunt intemerata serventur. 12. Tricennali
temporum definitione concludi ea praecipimus, quae perpetuis aut infinitis
saeculis servabantur, exceptis Afrorum negotiis, qui se probaverint
necessitatem Wandalicam pertulisse, ut de eorum causis illa tempora
praefixo tricennio subtrahantur, quae claruerit sub hostilitate consumpta.
Ceterum alia intra expressa metarum suarum censemus spatia contineri.
13. Sane sicut non coeptam intra tricennium
quamlibet causam vetuimus inchoari, ita quae contestatae litis sumpsit
exordium, excepto privilegio pupillaris aetatis, quod divae memoriae
patris nostri Theodosii lege concessum est, intra eadem tempora terminetur,
nisi forte post vicesimum quintum annum ex eo, conpetere actio coeperat,
contestata lis fuerit. Cui si is casus eveniat, emenso hoc tricennio,
quod statutum est, aliud quinquennium prorogamus, intra quod debent
negotia universa consumi, ne a malitiosis ingeniis, calumniando legem
priorem contestatis litibus aliud tricennium vindicetur. Abunde enim
sufficit quinquennii adiectio, qua evoluta nulli penitus actioni copia
tribuetur. Quae autem intra vicesimum quintum annum contestata lis fuerit,
statuto tricennio modis omnibus consumatur. 14. Petitorem
iubemus, postquam edito actionis genere adversarium suum tenuit et ad
respondendum coegit, propositae litis probationibus inminere, quoniam
ad damnosam iudicii observationem quemquam prius non debet ullus adtrahere
quam omnia documenta praepararit, quibus exhibitum in disceptatione
convincat: quod et scitis veterum principum continetur. Alias, si quis
ad iudicium quem venire conpulerit, et eodem in officio, vel fideiussionis
vinculo constituto non urgueat, quo intra quattuor menses institutas
peragat actiones, et constiterit iudicem causas alias cognovisse, petitor,
qui secretarium vitio suo noluit introire, sumptus expensasque restituat,
quoniam actoris tergiversationem esse non convenit inpunitam, pulsatus
his recuperatis ab observationis necessitate integro petitori negotio
liber abscedat. 15. Quod si pulsatus
quis adesse neglexerit, evocatus secundum ordinem iuris sententiam excipiat
contumacis. Exhibitus sane si de solo pulsatus fuerit, cessante fideiussionis
necessitate, periculo negotii observationem se subiturum promittat.
In pecuniariis autem causis non nisi pro quantitate debiti, quod fuerit
postulatum, praesentiae suae fideiussorem dabit, si maluerit subire
conflictum: si tamen eum in his locis, in quibus pulsatus fuerit, patrimonium
petitae summae conveniens constiterit non habere. 16. Si
quis a suspecto iudice inlustri viro praefecto urbis Romae propter aliquas
domesticas et privatas simultates vocem appellationis emiserit, apud
successorem eius sequentem mox quas ante timuit exserat actiones, ut
relationis difficultatum ac morarum, quas intercedere ad respondendum
nolumus, necessitas auferatur. 17. Nec
quisquam provocet a praefecto cognitore in causa, cuius meritum intra
centum solidos continetur. 18. Si forte
duorum praediorum unus dominus atque possessor ex referto originariis
et colonis agro ad alterum rus aliquos homines propria voluntate et
ordinatione transtulerit, ita id maneat, ut, sive venditione seu donatione
seu quolibet alio modo ad diversos dominos res utraque pervenerit, translatos
originis iure et titulo revocari non liceat. Indecorum est auctoris
facta convelli, quae pro consilio suo et tractatu necessaria iudicavit,
cum magis deceat ad eius reverentiam quae illi visa sunt inviolata servari.
19. Quod autem antehac promulgata lege
censuimus amissae temporibus originariae sobolem priori domino non perire,
id in argumentum trahi aperta definitione prohibemus: scilicet secundum
legem ad Palladium datam subolem dividi censemus, quae de originario
suscepta fuerit alieno, Firmine parens karissime atque amantissime.
20. Quare inlustris et praecelsa magnitudo
tua hanc saluberrimam edictalem legem etiam pendentibus in foro negotiis
profuturam propositis vulgabit edictis, ut, quanta nobis disponendae
quietis publicae cura sit, omnibus innotescat. Dat. XVII. kal. mai.
Romae, Herculano vc. cons. |
I n t e r p r e t a t i o |
Lex
ista de diversis rebus multa constituit: sed inprimis de clericis quod
dictum est, ut nisi per conpromissi vinculum iudicium episcopale non
adeant, posteriori lege Maioriani abrogatum est. De reliquis praecepit,
ut si quis laicus clericum sive in civili seu in criminali negotio per
auctoritatem iudicis ad publicum provocaverit, pulsatus sine dilatione
respondeat: episcopi etiam seu pro pervasione rei alicuius, sive pro
quibuscumque gravibus iniuriis ad iudicium fuerint provocati. Licet
in criminalibus causis per alium nulli liceat respondere, episcopis
tamen et presbyteris hac lege praestatur, ut in talibus causis misso
procuratore respondeant, sine dubio ut ad eos redeat sententia iudicati.
In reliquis vero criminalibus causis, ubi de scelere persona convincenda
est, suam in iudicio praesentiam exhibere procurent. Quod si tertio
conventi per executorem ad iudicium venire noluerint, sententiam excipiant
contumacis. Clericus si aliquem lite pulsaverit, in foro illius, quem
ad iudicium provocat, audiatur: si tamen pulsatus non adquieverit ad
episcopi vel presbyteri venire iudicium. Quod si aliud fecerit ille
qui pulsat, defensores causae ipsius taliter notari praecepit, ut ab
omni officio et prosecutione causarum habeantur extranei. Nullum etiam
originarium, inquilinum servum sive colonum ad clericatus officium iubet
accedere neque in monasteriis recipi, ne per hanc occasionem debitam
condicionem possint evadere. Nam nec corporatus civitatis alicuius,
qui publicum servitium debet, nec curialis nec collegiatus clericus
esse praesumat. Clericos quoque praecepit, ut negotiationes nullatenus
exercere praesumant: quod si fecerint, velut alii negotiatores, a iudicibus
emendentur. De corporibus namque publicis nullum fieri defensorem ecclesiae
lex ista constituit. Quod si quis ex curia adquieverit, ut fiat defensor
ecclesiae, noverit res suas omnes curiae aut illi corpori, unde discesserat,
adplicandas et se ad servitium civitatis in suo corpore revocandum.
Nam et iudicem et officium eius provinciae, si eos non revocaverint,
gravi, sicut ipsa lex loquitur, poena feriendos. Diacones, qui ex curialibus
vel ex quolibet corpore publico facti sunt, praecepit, ut pro se ad
agenda, quae utilitati publicae debentur, suffectos dare debeant. Quod
si non dederint, ipsi ad condicionem debitam revocentur. Nam episcopos
atque presbyteros non iubet hac lege constringi nisi tantum, ut de patrimoniis
suis quae sunt Maioriani lege constituta evidenter observent. Originarios
vero vel servos, qui ad honorem ecclesiasticum adspiraverint, debere
intra triginta annos a dominis revocari: ita tamen, ut diaconus pro
se vicarium, si habuerit, reddat et omne peculium suum dominus eius
usurpet. Quod si vicarium non habuerit unde reddat, ipse ad condicionem
propriam revocetur. Nam omnes clericos iubet, ut nullas alias causas
nisi actus tantum ecclesiasticos agant et ut publica loca pro ecclesiarum
reparatione non destruant. De successione quoque hoc specialiter credidit
inserendum, ut, si vir uxore viva moriatur et filios non habeat, sed
aut patrem aut matrem dimittat, de sponsalicia donatione, quam fecit,
medietatem sibi uxor vindicet, medietatem patri aut matri defuncti mariti,
qui superstes eorum fuerit, sine difficultate restituat. Quod etiamsi
uxori talis casus evenerit, de dote, quam ab uxore maritus accepit,
simili ratione, id est, medietatem parentibus aut si unus eorum superstes
fuerit se noverit redditurum. Quod si nec parentes superstites fuerint
nec filii, persona coniugis, quae altero supervixit, et dotem et donationem
sibi iure perpetuo vindicabit, ita ut faciendi de eis quicquid voluerit
habeat liberam potestatem. Mulier vero, quae filios derelinquit, si
marito superstite intestata defecerit, maritus eius, hoc est pater eorum,
facultates ab uxore dimissas pro usufructu in sua habeat potestate:
ita ut, cum unusquisque filiorum ad vicesimum aetatis suae annum pervenerit,
medietatem portionis suae sine dilatione percipiat et medietatem sibi
pater in diem vitae suae ad usumfructum retineat. Quod si alicui transacto
vicesimo anno medietatem portionis suae dare noluerit, fructus eius
medietatis, quam daturus erat, post mortem patris filius de paterna
hereditate a successoribus eius habita aestimatione recipiat, quos patri
exigere pro sua potestate non valuit. De divortiis vero inter coniuges
sublata novella lege quae sunt a divo Constantio ordinata praecepit
observari. Tricennalem vero legem in omnibus negotiis ita iubet evidentius
custodiri, ut omnia tempora, quae in infinitum negotia extendebant,
quia diversi in quadraginta annos, diversi iurisconsultores de aliquibus
rebus perpetuam fecerant actionem; specialiter censuit, ut omnia de
omnibus causis intra triginta annorum curricula concludantur: praeter,
sicut de postliminio dictum est, ut illi anni salvo tricennio captivis
inputari non debeant, in quibus hostium dominatione detenti sunt. Quae
tamen lex tricennalis, sicut illa tempora ad triginta annos revocat,
quae amplius lites fecerant propagari, ita reliqua, quae intra triginta
annos suis quibusque locis evidenter iussa sunt observari, in omnibus
praecipit custodiri. Nam etiamsi lis intra tricennium inchoata fuerit
et non definita, quasi nec coepta fuerit, habeatur exstincta: exceptae
pupillares causae, quibus pro aetatis fragilitate, sicut lex divi Theodosii
continet, constat esse consultum, ut ea tempora in tricennio non inputentur,
in quibus minores sub tutorum iubentur potestate consistere. A quibus
tamen si post vicesimum et quintum annum ex eo, quo conpetere actio
coeperat, lis fuerit contestata, quinque tantum annos supra tricennium
pupillis iubet augeri: ita ut conpletis triginta et quinque annis, sicut
reliquorum causae intra triginta annos, ita et eorum intra triginta
quinque annorum spatia concludantur. Pupillorum vero causae vel lites,
quae, antequam ad vicesimum et quintum annum perveniant, contestatae
fuisse probantur, intra tricennium sine adiectione quinquennii modis
omnibus consumantur. De petitoribus vero constitutum est, ut, si petitor
adversarium suum pulsatum in iudicio deferre voluerit, quem aut sub
fideiussione aut cautione fecit adduci, et non festinet intra quattuor
menses, in quibus tamen iudex ad audiendas causas vacare dinoscitur,
actionem, quam proposuit, [debeat] expedire, ille, quem conpulit ad
audientiam observare, sumptus et expensas litis a petitore recipiat
et liber abscedat, salva tamen integritate negotii illius petitoris,
qui ad praesens pro tarditate sumptuum vel expensarum damna sustinuit.
Nam si quis pulsatus in iudicio adesse noluerit, post tertiam conventionem
sciat se contumacis sententiam subiturum, id est ut quidquid, si adfuisset
in iudicio addicendus erat, petenti litigatori quasi victus exsolvat.
Quicumque autem si de agro vel de domo fuerit pulsatus, sine fideiussione
alicuius caveat se adfuturum esse in iudicio. Nam si pecuniam quis ab
eo repetat, fideiussionem pro quantitate pecuniae, unde pulsatur, dare
debebit, si de hoc debito voluerit parare conflictum: tunc tamen fideiussor
ab eo requiri non debet, quando pulsatus in his locis, in quibus audientia
est, non minores debiti ipsius possessiones habere probatur. Si quis
iudicem pro quibuscumque causis adversum sibi senserit aut habuerit
fortasse suspectum, vocem appellationis exhibeat, ut, cum ei successum
fuerit, integro negotio apud alium iudicem amotis dilationibus possit
audiri. In ea vero causa iudiciariae potestati, id est inlustri, appellari
non debet, in qua usque ad centum solidos fuerit iudicatum. Si quis
dominus duorum fuerit praediorum et de una possessione ad aliam, quae
iuris sui est, mancipia originaria vel colonaria transtulerit et ad
diversos dominos fundus uterque pervenerit, nihil contra ordinationem
domini prioris aliunde translatis mancipiis repetere aut pulsare praesumat,
sed cui aut venditus aut donatus aut dimissus ager fuerit, in eo eum
statu possideat, in quo ab auctore constat fuisse dimissum. De colonarum
vero agnatione id remota ambiguitate hac lege constat esse praeceptum,
ut secundum legem, quae ad Palladium data est de colono et colona, inter
duos dominos dividatur agnatio, id est, ut coloni dominus duas partes
filiorum et tertiam colonae dominus sibi debeat vindicare. Quae vero
actiones perpetuae fuerunt et ad tricennium revocatae sunt placuit adnecti,
id est, hereditatis petitio, si tamen ab auctore, cui competebat, fuerit
inchoata finalis actio, homicidii, furti, tutelae gestae, de fugitivis,
de curialibus vel de collegiatis revocandis, empti venditi, locati et
conducti, negotiorum gestorum, mandati, pro socio. |
|